κατηγοροῦντες ἐν ὑμῖν ἢ προλέγουσιν ἅπασι, μηδοτιοῦν ἐκείνῳ διδόναι, ὡς καὶ τοῦ μελλῆσαι δώσοντι δίκην, μήτι ποιήσαντί γε ἢ συγκαταπραξαμένῳ.

τοῦ μελλῆσαι] Vid. p. 95. 1. 24. De rebus Chersonesi. p. 96. 1. 22. τοῦτ ̓ εἰσὶν οἱ λόγοι· μέλλει πολιορκεῖν. τοὺς Ἕλληνας ἐκδίδωσι· μέλει γάρ τινι τούτων τῶν τὴν Ασίαν οἰκούντων Ελλήνων. ἀμείνους μέντ ̓ ἂν εἶεν τῶν ἄλλων ἢ τῆς πατρίδος κήδεσθαι.

Fors. ΤΟΙΟΥΤΟΙ εἰσὶν οἱ λόγοι-μέλλει πολιορκεῖν, τοὺς Ελληνας ἐκδίδωσι. μέλει γάρ τινι τούτων τῶν τὴν ̓Ασίαν οἰκούντων Ελλήνων ; (sic Hermogenes.) ἀμείνους μέντ ̓ ἂν κ. τ. λ.

Post τινι subaud. ὑμῶν.—Does any one of you then care about the Greeks who inhabit Asia?

Truly, were that the case, they (who interest themselves about the Asiatic Greeks) would take much more care of others than of their own country.

Sequitur, καὶ τόγε εἰς τὸν ̔Ελλήσποντον ἐκπέμπειν ἕτερον στρατηγὸν, τοῦτ ̓ ἐστίν. εἰ γὰρ δεινὰ ποιεῖ Διοπείθης καὶ κατάγει τὰ πλοῖα, μικρὸν, ὦ ἄνδρες Αθηναῖοι, μικρὸν πινάκιον ταῦτα πάντα κωλύσαι δύναιτ' ἄν. καὶ λέγουσιν οἱ νόμοι ταῦτα, τοὺς ἀδικοῦντας εἰσαγγέλ λειν, οὐ μὰ Δι', οὐ δαπάναις καὶ τριήρεσιν τοσαύταις ἡμᾶς αὐτοὺς φυλάττειν· ἐπεὶ τοῦτό γ' ἐστὶν ὑπερβολὴ μανίας.

τοῦτ ̓ ἐστίν] ἐστὶν pro ἔξεστιν, Licet. Mittere etiam alium ducem,-hoc quoque in vestra potestate est. Melius hoc quam Diopithem hic conviciis vanis incessere, illic tantis sumtibus tam multis navibus custodire.

Aliter accipiunt Wolfius et Reiskius; sed perperam, ut mihi videtur. Ironiam, quam hic esse putat Woldus, nullam cerno. Secundum Reiskii interpretationem inconsequentia esset: nam quomodo cohærent hæc-Huc tendunt adversariorum criminationes. Submoto Diopithe, suffectum eunt alium imperatorem. Si ENIM indigna facit Diopithes, et naves deducit, eum ad reatum revocare potestis,-(duce alio suffecto, quod necesse fuisset)? Particula καίτοι, non γὰρ, usus esset Demosthenes, si id quod opinatur Reiskius dicere voluisset.Addit Orator, ἀλλ' ἐπὶ μὲν τοὺς ἐχθροὺς, οὓς οὐκ ἔστι λαβεῖν ὑπὸ τοῖς νόμοις, καὶ στρατιώτας τρέφειν, καὶ τριήρεις ἐκπέμπειν, καὶ χρήματα εἰσφέρειν δεῖ, καὶ ἀναγκαῖόν ἐστιν· ἐπὶ δ ̓ ἡμᾶς αὐτοὺς ψήφισμα, εἰσαγγελία, πάραλος. ταῦτ ̓ ἐστὶν ἱκανά· ταῦτ ̓ ἦν εὖ φρονούντων ἀνθρώπων, ἐπηρεαζόντων δὲ καὶ διαφθειρόντων τὰ πράγματα, ἃ νῦν οὗτοι ποιοῦσι. quæ priora illa, καὶ τόγε εἰς τ. Ε. ε. ε. σ., τοῦτ ̓ ἐστὶν, illustrant.

De rebus in Chersoneso. p. 99. 1. 3. ἀλλ ̓ ἐκεῖνος μὲν (Φίλιπ πος) ὑμῶν οἴκοι μενόντων, σχολὴν ἀγόντων, ὑγιαινόντων, (εἰ δεῖ τοὺς τοιαῦτα ποιοῦντας υγιαίνειν φῆσαι) δύο μὲν ἐν Εὐβοίᾳ κατέστησε

τυράννους· τὸν μὲν ἀπαντικρὺ τῆς ἀττικῆς ἐπιτειχίσας, τὸν δ ̓ ἐπὶ Σκιάθῳ. ὑμεῖς δ ̓ οὐδὲ ταῦτ ̓ ἀπελύσασθε, εἰ μηδὲν ἄλλο ἐβούλεσθε. ἀλλ ̓ εἰκατε, καὶ ἀφέστατε δηλονότι αὐτῷ.

Rescribendum proculdubio, ὑμεῖς δ ̓ οὐδὲ ταῦτ ̓ ΑΠΕΚΩΛΥΣΑΣΘΕ, κ. τ. λ.

De rebus in Chersoneso. p. 108. 1. 26. τὰ μὲν ἔργα παρ' ὑμῶν αὐτῶν ζητεῖτε τὰ δὲ βέλτιστα ἐπιστήμῃ λέγειν παρὰ τοῦ παριόν

τος.

Accipi fortasse potest pro επιστημόνως. Sed malim hunc locum sic legere; τὸ δὲ τὰ βέλτιστα λέγειν παρὰ, omisso nomine ἐπιστήμῃ, et τὸ articulo addito.” Wolf.—“ ἐπιστήμῃ λέγειν τὰ βέλτιστα ζητεῖτε παρὰ τοῦ παριόντος. ut optima quæque vobis suadeat, eaque, quæ suadeat, certissime cognita et perspecta habeat, usu suo, fama, meditatione, viis aliis quibuscunque verum exploratur." Reiske in indice.

Legi possit ἐπιστήμην, ut constructio sit, παρὰ δὲ τοῦ παριόντος (ζητεῖτε) ἐπιστήμην (τοῦ) λέγειν τὰ βέλτιστα. In Philippum iii. p. 197. 1. 1. Quum Oreum Philippo prodendi consilium inissent Oritæ quidam, Euphræum, qui rem coarguerat, in carcerem condi passus est populus, proditoribus sine pena dimissis. Urbs itaque mox prodita est. τῆς δὲ πόλεως οὕτως ἀλούσης αἰσχρῶς καὶ κακῶς, οἱ μὲν (proditores sc.) ἄρχουσι καὶ τυραννοῦσι τοὺς τότε σώζοντας αὑτοὺς, καὶ τὸν Εὐφραῖον, ἑτοίμους ὁτιοῦν ποιεῖν ὄντας, τοὺς μὲν ἐκβαλόντες· τοὺς δὲ ἀποκτεί

ναντες.

Scribendum et distinguendum,οἱ μὲν ἄρχουσι καὶ τυραννοῦσι τοὺς τότε σώζοντας αὐτοὺς, (illos quorum opera incolumes conservati fuissent, quum accusasset Euphræus,) καὶ τὸν Εὐφραῖον ἑτοίμους ὁτιοῦν ποιεῖν ὄντας· (eosdem illos qui nihil non in Euphræum maleficii admittere parati essent:) τοὺς μὲν ἐκβαλόντες, τ. δ. α.—Alludit ad illa supra, p. 126. 1. 16. ὁρῶν δὲ ταῦθ ̓ ὁ δῆμος ὁ τῶν ὠρειτῶν, ἀντὶ τοῦ, τῷ μὲν (Euphræo) βοηθεῖν, τοὺς δ ̓ (proditores) ἀποτυμπανίσαι· τοῖς μὲν οὐκ ὠργίζετο, τὸν δ ̓ ἐπιτήδειον εἶναι ταῦτα παθεῖν ἔφη, καὶ ἐπέχαιρε.

Hujus loci sensum nec Wolfius nec Reiskius cepit. id quod ex illius nota, ex hujus interpunctione, manifestum est. τυραν νοῦσι absolute accipiendum, inquit Wolfius, quod sequitur, τοὺς τότε σώζοντας—pro τῶν τότε σωζόντων αὑτοὺς καὶ τὸν Εὐ Φραῖον, ἑτοίμους ὄντας ὁτιοῦν ποιεῖν, &c. τοὺς μὲν. Imperant: eos, qui tunc (cum urbs oppugnaretur) et se tuebantur, id est defendebant patriam, et Euphræum, id est vinculis liberabant; qui pro defensione patriæ nullum periculum recusabant, partim ejecerunt, partim occiderunt.”

In Philippum iii. p. 128. 1. 13. μωρία καὶ κακία τὰ τοιαῦτα

ἐλπίζειν, καὶ κακῶς βουλευομένους αὐτοὺς, καὶ μηδὲν, ὧν προσήκει, ποιεῖν ἐθέλοντας· ἀλλὰ τῶν ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν λεγόντων ἀκροωμένους, τηλικαύτην ἡγεῖσθαι πόλιν οἰκεῖν τὸ μέγεθος, ὥστε, μηδ', ἂν ὁτιοῦν ᾖ, δεινὸν πείσεσθαι. Nunquam, quod sciam, vox δεινὸς per se τῷ πάσχειν adjungitur, nisi in plurali numero. Malim igitur,ὥστε μηδὲν, ἂν ὁτιοῦν ᾖ, δεινὸν πείσεσθαι.—vel, ὥστε μηδὲν, μηδ' ἂν ὁτιοῦν ᾖ, δεινὸν πείσεσθαι.

In Philippum iv. p. 139. 1. 18. οἱ τῆς ἐκείνου προαιρέσεως, οἱ τυραννίδων καὶ δυναστειῶν ἐπιθυμοῦντες, κεκρατήκασι πανταχοῦ. ἐκείνου] Philippi.

SYMBOLE CRITICE

IN QUÆDAM LOCA PLATONIS ET HORATII.

IN Apologia Socratis, quam Astius quidem, Vir perdoctus et admodum sagax, Platoni, ut rhetoris nescio cujus abortum, fidenter abjudicavit, qua tamen etiam posthac plurimi iique non insipientes fruentur ut vera Socratis defensione per Platonem pie tradita, passim quidem, ni fallor, tradentis ingenio tum juvenili imprudenter immutata, in egregia igitur illa Oratione et Socratica et Platonica, cap. xxii. extr. in codd. atque editt. vet., etiam in edd. Stephani, Fischeri, Wolfi, Beckii, ὑμᾶς legitur in his : Ταῦτα γὰρ, ὦ ἄνδρες Αθηναῖοι, οὔτε ὑμᾶς χρὴ ποιεῖν τοὺς δοκοῦντας καὶ ὁπῃτιοῦν τι (nam ὁπῃτιοῦν τι malim cum Bekkero pro ὁπητιοῦν, quod est apud Stephanum, Fischerum, Wolfium, Beckium, et pro ὁπηοῦν τι, quod scripsit Heindorfius) εἶναι, οὔτ ̓ ἂν ἡμεῖς ποιῶμεν, ὑμᾶς ἐπιτρέπειν κ. τ. λ. Alii tamen recentiorum prætulerunt, quod conjecit, in Textum recipere ausus non est, Forsterus, ἡμᾶς: Jo. Henr. Vossius, Schleiermacherus, Heindorfius, Bekkerus. Schleiermacherus quidem trifariam nos cogi dicit ad hanc lectionem amplectendam, tum proximo ἡμεῖς, tum sequenti ὑμᾶς, tum simili oppositione in illis (cap. 24): οὔτε ἡμᾶς ἐθίζειν ὑμᾶς ἐπιορκεῖν, οὐθ ̓ ὑμᾶς ἐθίζεσθαι, quam Vossius jam vocaverat in auxilium. Neque tamen his omnibus quidquam proficitur. Manifesta quidem his locis oppositio reorum et judicum, rei sunt ἡμεῖς, judices ὑμεῖς. At si in judicum numero nonnulli esse videbantur, qui, ipsi quondam capitis rei, iidem suppliciter oraverint judices tunc suos cum lacrymis aliaque turpiter fecerint ad misericordiam movendam: quidni optimo sane jure dicere poterat Socrates: οὔτε ὑμᾶς χρὴ ποιεῖν κ. τ. λ. ?

Quidni, etiamsi minime præmiserit quod illi volunt, quas, sine ulla hasitatione addere hæc : οὔτ ̓ ἂν ἡμεῖς ποιῶμεν, ὑμᾶς ἐπιτρέTELY? Atqui ejusmodi homines inter Socratis judices videri fuisse, apertum est ex initio capitis : τάχα δ' ἄν τις ὑμῶν ἀγανακτήσειεν, ἀναμνησθεὶς ἑαυτοῦ, εἰ ὁ μὲν καὶ ἐλάττω τουτουῒ τοῦ ἀγῶνος ἀγωνιζόμενος, δεδέηταί τε καὶ ἱκέτευε τοὺς δικαστὰς μετὰ πολλῶν δακρύων, παιδία τε αὑτοῦ ἀναβιβασάμενος, ἵνα ὅτι μάλιστα ἐλεηθείη x. T. A. Temere igitur h. 1. vulgatam deseruit Heindorfius, auctore Forstero, ducibus et comitibus duumviris eximiis, Vossio et Schleiermachero.

Apol. c. XXIX. verba éμè Telváva & delevit Wolfius, retinuit Heindorfius scribens Tò è. T. 8. Glossam omnino sapere mihi videntur, deleta etiam Bekkero, haud scio an ex codicum auctoritate. Capite XXVII. contra Heindorfius cum Schleiermachero e margine irrepsisse censet verba тoïs "Evdexa, quæ retinuit Wolfius, uncis inclusit Bekkerus. Mihi quidem non male retineri videntur. Quod infra c. 31. legitur: voi ägxortes ἀσχολίαν ἄγουσι, et Phædon. non longe ab initio : ἢ οὐκ εἴων οἱ agxovτes Tagεival; inde saltem, quod vult Heindorfius, non sequitur.

In Charmide, quem Platonis non esse mihi quidem nondum persuasit neque Astius, neque is, qui post eum lenius eandem rem tractavit, Socherus, licet opus arduum sit, refutare omnia argumenta ab utroque viro doctissimo prolata, cap. x. hæc leguntur: Καὶ γὰρ νῦν, ἔφη, τοῦτ' ἔστι τὸ ἁμάρτημα περὶ τοὺς ἀνθρώ πους, ὅτι χωρὶς θατέρου, σωφροσύνης τε καὶ ὑγιείας, ἰατροί τινες ἐπιχειροῦσιν εἶναι. In his Scbleiermacherus verba σωφροσύνης τε καὶ υγιείας esse censet insititia: θατέρου pertinere potius ad ψυχήν et oua. Recte, opinor. Suspicatus est etiam Heindorfius, illa pro glossemate habenda esse, in Corrig. et Addend. p. 359. Quod tamen dicit, illud Te ante xaì glossatoris vix se putare, id me quidem nil moratur. Ista, quæ a Bekkero uncis certe inclusa sunt, a Platone profecta esse, hanc etiam ob causam negaverim, quod Socrates Platonicus nusquam sic sejuncturus erat σωφροσύνην et υγιείαν, cui virtus ipsa nihil aliud quam ὑγιεία Vuxns. Conf. Polit. 1v. 18. ed. Ast., coll. Commentt. meis de Plat. Republ. p. 110. 119.

Cap. xxi. Εγώ γάρ που, ή δ' ὃς, τοῦθ ̓ ὡμολόγηκα, ὡς οἱ τὰ τῶν ἄλλων πράττοντες σωφρονοῦσιν· ἢ τοὺς ποιοῦντας ὡμολόγησα; 1η hæc Heindorfius scite sic commentatus est: " Ego sane, inquit ille, hoc concessi, quod temperantes sunt, qui aliena agunt. Num etiam qui faciunt, concessi? Ita Cornarius, eodemque modo Ficinus. Et est hæc sane vulgatæ hujus scripturæ sententia, perversa illa quidem et argumentationi plane contraria. Nimirum concesserat Critias, σωφρονεῖν καὶ τοὺς τὰ τῶν ἄλλων ποιοῦν

τας. Quod quum repugnare dicit Socrates ei finitioni, qua σωφροσύνην esse τὸ τὰ αὑτοῦ πράττειν posuerit ipse Critias, non igitur σωφρονεῖν illos τὰ τῶν ἄλλων πράττοντας, respondebit sine dubio Critias, aliud esse τὸ τὰ ἑαυτοῦ πράττειν, aliud τὸ τὰ ἑαυτοῦ ποιεῖν: hoc se munus τῇ σωφροσύνῃ tribuisse, illud non item.” Aliis pluribus adjectis recte dubitans de verborum integritate, hanc tandem emendationem proponit: 'Εγώ γάρ που, ἡ δ ̓ ὅς, οὐχ ὡμολόγηκα, ὡς οἱ τὰ τῶν ἄλλων πράττοντες σωφρονοῦσιν, εἰ τοὺς ποιοῦντας ὡμολόγηκα. Mihi sine littera cujusquam mutatione sic scribi posse videbatur : Εγὼ γὰρ τοῦ, ἡ δ' ὃς, τοῦθ ̓ ὡμολόγη κα, ὡς οἱ τὰ τῶν ἄλλων πράττοντες σωφρονοῦσιν, ἢ τοὺς ποιοῦντας μoλóynoa; Ego ubinam, inquit ille, hoc concessi, quod temperantes sunt, qui aliena agunt, ubi (qua disputationis parte) vel, si mavis, quemadmodum, qui (aliena) faciunt (temperantes esse) concessi? Nusquam, inquit, se concessisse, quod temperantes sint, qui aliena agant, in ea disputationis parte, ubi, temperantes esse, qui aliena faciant, à se oinnino concessum sit. Commode igitur statim Socrates : Εἰπέ μοι, ἦν δ ̓ ἐγώ, οὐ ταὐτὸν σὺ καλεῖς τὸ ποιεῖν καὶ τὸ πράττειν; Οὐ μέντοι, ἔφη, κ. τ. λ. Aoristus ώμολό ynoa post Perfectum uoλóynxa Heindorfio suspectus, potest defendi. Eodem fere modo c. 44 in his: "A yàp vũv dǹ éλéyo-. μεν, ὡς μέγα ἂν εἴη ἀγαθὸν ἡ σωφροσύνη, εἰ τοιοῦτον εἴη—ου μοι δοκοῦ μεν, ὦ Κριτία, καλῶς ὡμολογηκέναι. Πῶς δή ; ἢ ὅς. "Οτι, ἦν δ ̓ ἐγώ, ῥᾳδίως ὡμολογήσαμεν, μέγα τι ἀγαθὸν εἶναι τοῖς ἀνθρώποις, κ. τ. λ. Horatii Serm. 1. Sat. 2, v. 129, 130 Carolus Fea, clarus ille Archæologus, e codd. et edd. vet. nuper edidit: va! pallida lecto Desiliat mulier, etc. Lectioni va obstare dicit Bentleius, quod in locis a se allatis et similibus va demens, va misera junctim construantur; in va pallida id non possit, (ridiculum enim foret) sed ve solum hic et incomitatum incedat. Cui principis Criticorum Britannicorum observationi hoc opponere ausim, lectio va! si cui h. 1. probetur, eam non ad pallida solum referendam videri, sed ad verba pallida lecto Desiliat mulier, et ad omnia quæ sequuntur v. 130, 131: miseram se conscia clamet, Cruribus hæc metuat, doti deprensa, egomet mi. Ut Carm. I. 13, v. 3, 4. væ! meum Fervens difficili bile tumet jecur. Nam quæ Fea ad defendeudam lectionem suam profert: "Va! interjectio paventis, optime: va misera uxori! clament familiares" etc., ea equidem apta huic loco esse negaverim. Male enim hæc conjunxisse videtur Vir doctissimus: undique magno Pulsa domus strepitu resonet, ve! quæ eum conjunxisse colligas etiam ex locis ab eo laudatis Sat. 8, 41. II. Sat. 6, 115. At magnus strepitus ille non solum clamore familiarium, sed magis etiam janua fracta et latraute cane v. 128. Quanquam VOL. XXVI. CI. JI. NO. LII.

Q