adhibere, quoties Judæis passim occurrerent, sed & liberos suos, cùm Baptismatis aqua abluerentur, eodem signari faciebant, ut eos per Crucis Symbolum illius servitio dedicarent, cujus in Baptismo collata in ipsos beneficia Crucis nomine essent repræsentata, Atq. adeò hujus signi in Baptismo usus in Primæva Ecclesia receptus est unanimi consensu, maximoq. omnium tàm Græcorum, quàm Latinorum applausu. Quo quidem sæculo siquis huic signo se opposuisset, declaratus proculdubio fuisset pro hoste ac inimico nominis Crucis, & proinde meritorum Christi, quorum illi tessera & signum adeò displiceret. Deniq. hujus signi usum continuum & generalem extitisse, ex multis Patrum testimoniis perspicuè declaratur.

Tertiò fatendum est, Crucis signum decursu temporis in Ecclesia Romana graves abusus pertulisse, præsertim postquam eam Papismi labes ac corruptela semel pervaserat. Cæterùm rei abusus legitimum ejusdem usum nequaquam tollit. Imò tantum aberat, ut Ecclesia Anglicana ab Italiæ, Galliæ, Hispaniæ, Germaniæ, aliisve similibus Ecclesiæ voluerit per omnia recedere, quicquid eas sciret tenere, aut observare, ut (quod Ecclesie Anglicana Apologia profitetur) cæremonias illas cum reverentia susciperet, quas citra Ecclesiæ incommodum, ac hominum sobriorum offensionem retineri posse senserat, & in iis tantùm articulis à prædictis Ecclesiis dissentiret, in quibus eædem ipsæ tùm a pristina sua integritate priùs desciverant, tum etiam ab Ecclesiis Apostolicis, à quibus primum sunt proseminatæ. Quo quidem respectu, inter alias magnæ vetustatis cæremonias, etiam & Crucis in Baptismo signum in Ecclesia Anglicana est retentum, idque ex judicio & praxi venerabilium illorum Patrum, magnorumq; in primis Theologorum, qui regnante Edovardo sexto in eâdem claruerunt; quorum alii deinceps ob veræ fidei professionem Martyrium constanter pertulerunt, alii Reginæ Mariæ temporibus exulantes, ac sub initium Regni Serenissimæ Reginæ nuper defunctæ in Angliam reversi, pro hoc signo semper steterunt, ejusque usum exemplo, ac praxi sua perpetuo commendârunt. Atq. hoc Ecclesiæ nostræ judicium & praxis comprobata sunt tum per censuram, quæ de Libro publicæ Liturgia tempore Edovardi sexti ferebatur, tùm etiam per Confessionum Harmoniam recentioribus annis publicatam: quoniam nimirum hujus signi in Baptismo usus in Ecclesia Anglicana congruis omnibus ac idonius cautelis & exceptionibus contra Papisticam superstitionem atq. errorem munitus semper fuit, prout in ejusmodi casibus fieri convenit.

Primò enim Ecclesia Anglicana jam inde à Papismo abolito semper sensit ac docuit, & hodie etiam sentit ac docet, signum Crucis in Baptismo adhibitum de ipsius Sacramenti substantia haudquaquam existere. Nam ut primùm Minister infantem immergens in aquam, vel ejusdem faciei aquam inspergens hæc verba recitaverit, Baptizo te in nomine Patris & Filii & Spiritus Sancti: infans continuò plenum & perfectum Baptismi Sacramentum consequitur, adeò ut signum Crucis post adhibitum ad Baptismi virtutem aut perfectionem nihil adjiciat, nec idem omissum de ejus efficacia, aut substantia quicquam detrahat. Secundò palàm est in Libro publicæ Liturgia, infantem, postquam Baptismum susceperit (Crucis utique signo nondum superveniente) in Christi gregem ac Ecclesiam, tanquam perfectum ejus membrum receptum esse, ipsius adeò Baptismi virtute, non autem potestate aliqua, quæ signo Crucis affingitur. Ita ut propter ipsam Crucis memoriam, quæ apud omnes verè in Christum credentes plurimi semper fuit, & reliquas etiam ob causas supradictas, Ecclesia Anglicana ejus signum in Baptizando usque retinendum censuerit, secuta nimirum ea in re Primitivas & Apostolicas Ecclesias, atq. hunc Characterem pro licita externa cæremonia reputans & symbolo honorifico, per quod infans illius obsequio, qui Crucis mortem subiit, in perpetuum votus esset & mancipatus; id quod ex verbis in Libro publicæ Liturgiæ expressis facillimè potest perspici.

Postremò, quum usus signi hujus in Baptismo in Ecclesia Anglicana purgatus sit ab omni Papistica superstitione ac errore, & in primariam institutionem vindicatus; nos (freti Orthodoxis iis doctrinæ regulis, de rebus mediis & adiaphoris, quas Divino Canoni, ac Patrum antiquorum concordi sententiæ judicamus esse consentaneas) privati cujusque tùm Ministri tùm alterius personæ cujuscunque statuimus esse, verum ejusdem usum, publica Authoritate præscriptum reverenter amplecti ac recipere, præsertim cum intelligant res alioqui medias ac indifferentes naturam suam aliquo modo mutare, postquam sub legitimi Magistratus edictum, vel interdictum venerint, neque pro cujusque libitu præter legem omittendas esse, cum præcipiuntur, nec cum prohibentur observandas.

De Ministris, eorumque ordinatione ac functione. 31. Jejunia Quatuor Temporum Ministrorum ordinationi decreta.

CUM Prisca Sanctorum Patrum authoritas, Apostolorum exemplo freta in solenni Ministrorum ordinatione preces ac jejunia celebranda præceperit; iisdemque adeò precum & jejuniorum officiis stata quædam tempora ex professo decreverit, in quibus duntaxat sacri ordines essent conferendi: nos sanctum & pium illorum institutum colentes, volumus & statuimus, ut nulli in posterum Presbyteri aut Diaconi ordinentur, nisi in diebus Dominicis immediatè sequentibus Jejunia Quatuor Temporum, vulgò Septimanas Cinerum, ad preces & jejunia (idque hunc ipsum in usum) antiquitùs institutas, atque in Ecclesia Anglicana hodie continuatas. Quod utique fieri volumus in Ecclesia Cathedrali, vel Parochiali, ubi Episcopus commoratur ac tempore divinorum, assistente non solùm Archidiacono, sed & Decano, & duobus ad minus Præbendariis, aut (illis legitimè detentis) quatuor illis gravioribus personis, quæ Magistri Artium ad minimum extiterint, & pro publicis concionatoribus legitimè approbatæ.

32. Utrumque Ordinem eodem die non conferendum.

Cum (ex Patrum antiquorum sententia, & Primativæ Ecclesiæ praxi) Diaconi officium ad Ministerii dignitatem gradus quidam sit constitutus; statuimus & ordinamus, ut nullus deinceps Episcopus aliquam cujusvis conditionis personam (quibuscunque tandum animi dotibus commendatam) uno & eodem die Diaconum & Presbyterum constituat; quin ut ritus ea in parte præscriptus in Libro de Episcopis, Presbyteris & Diaconis ordinandis, & inaugurandis, strictè observetur; non quô Diaconos omnes Presbyterii aditu per annum integrum prohibeamus (cùm tamen Episcopus justam ejus admittendi causam alioqui invenerit) verùm ut cùm Quatuor tempora Diaconorum & Presbyterorum ordinationi in singulos annos sint decreta, aliquid saltem spatii detur, ad periculum de singulis faciendum, quales in officio Diaconi se exhibuerint, priusquam in Ordinem Presbyterorum suscipiantur.

33. Neminem sine certo titulo ordinandum.

Multis jam olim Patrum decretis cautum est, nequem liceret Diaconum, vel Presbyterum ordinari, nisi quem constaret, certum aliquem & designatum muneris sui exercendi locum per id tempus obtinere; quorum nos authoritatem secuti, statuimus & ordinamus, nequis deinceps in sacros Ordines admittatur, nisi qui eodem tempore præsentationem sui ipsius ad promotionem aliquam Ecclesiasticam infra Diocesin illius Episcopi, à quo manuum impositionem petit, tunc vacantem exhibuerit; vel verum & indubitatum certificatorium attulerit, sive de Ecclesia aliqua infra Dioecesin seu jurisdictionem dicti Episcopi, cujus Cura fungi possit, sive de loco Diaconi vel Presbyteri in Cathedrali aut Collegiata aliqua Ecclesia, infra eandem Dioecesin vacante, in quo functionem suam exerceat ; vel nisi fidem fecerit, se esse actu Socium, aut jura ocii obtinere, vel designatum esse Conductitium sive Capellanum in aliquo Collegio Cantabrigiensi aut Oxoniensi, vel etiam ad Magistri gradum ante quinquennium provectum, suis ibidem sumptibus degere vel nisi ab Episcopo ipsum ordinante in Beneficium sive ad exercendam aliquam Curam, tunc etiam vacantem, brevi pòst sit admittendus. Siquis verò Episcopus in sacros Ordines quenquam asciverit, qui prædictorum aliquo titulo non sit præditus, tunc omnia illi necessaria eatenùs subministrabit, donec eidem de aliqua Ecclesia prospexerit. Quod si facere recusaverit, per Archiepiscopum (uno prætereà Episcopo assidente) ab ordinatione Diaconorum & Presbyterorum per integrum annum suspendetur.

34. Certæ conditiones in Ordinandis requisita.

Nullus Episcopus in sacros Ordines quenquam de cætero cooptabit, qui non ex sua ipsius Dioecesi fuerit, nisi vel ex altera nostratium Academiarum prodierit; vel nisi literas (quas vocant) Dimissorias attulerit ab Episcopo, de cujus jurisdictione existit; &, si Diaconus fieri expetit, vicesimum tertium, sin Presbyter, vicesimum quartum ætatis suæ annum jam compleverit, ac etiam in altera dictarum Academiarum gradum aliquem Scholasticum susceperit; vel saltem nisi rationem fidei suæ, juxta Articulos religionis in Synodo Episcoporum & Cleri, Ann. 1562. approbatos, Latino sermone reddere possit, &

eandem Scripturæ testimoniis corroborare; ac ulteriùs de vita sua laudabili, & morum integritate literas Testimoniales exhibuerit, sub sigillo alicujus Collegii Cantabrigiensis, aut Oxoniensis, ubi antea moram fecerit, vel certè trium aut quatuor gravium Ministrorum, unà cum subscriptione & testimonio aliorum probabilium & fide dignorum hominum, quibus ejusdem vitą & mores per proximum triennium fuerint explorati.

35. Neminem, nisi pravio solenni examine, Ordinandum.

Episcopus, priùsquam cuilibet Ordinando manus imponat, diligenti eum examine excutiet ac explorabit, præsentibus eisdem Ministris, quos velit in impositione manuum sibi assistere. Quòd si Episcopus legitimè impæditus prædicto examini vacare nequeat, illud tamen à præfatis Ministris solicitè fieri procurabit. Proviso semper, ut qui Episcopo in dicta examinatione, & manuum impositione adesse debeant, de ipsius Cathedrali Ecclesia existant (siquidem eorum facultas dabitur) alioqui tres ad minus idonei Concionatores ex eadem diœcesi adsciscantur. Quôd siquis Episcopus vel Suffraganeus in sacros Ordines quempiam sine prædictis qualitatibus, aut justo (ut supra) examine cooptârit; per Provinciæ suæ Archiepiscopum ea de re certiorem factum (assidente uno alio Episcopo) ab omni Ordines conferendi potestate in integrum biennium secludetur.

36. Neminem, nisi prævia trium Articulorum subscriptione, Ordinandum.

Nemo ad sacros Ordines, vel Ecclesiasticum aliquod Beneficium per Institutionem aut Collationem, vel ad Concionatoris, Prælectoris, aut Catechista munus exercendum sive in alterutra Academia, sive in Cathedrali vel Collegiata aliqua Ecclesia, sive in urbe aut oppido mercatorio, sive in parochiali Ecclesia vel Capella, vel alio denique hujus regni loco deinceps admittetur, nisi priùs vel ab Archiepiscopo, vel Episcopo ejus Dioeceseos, in qua est victurus, vel ab altera Academiarum licentiam & facultatem earundem subscriptionibus & sigillis munitam impetraverit, tribusque sequentibus Articulis (modo & forma à nobis præfinitis) subscripserit.

1. Quòd Majestas Regia secundùm Deum unicus est & supremus gubernator hujus Regni omniumque aliorum ipsius dominiorum, ac