CAMBRIDGE PRIZE POEMS FOR 1821.
MARIA SCOTORUM REGINA.
OLIM, ut vetustis condita turribus
Gentis furores et procerum dolos
Regina plorabat, Leveni1
Cæruleas speculata lymphas,
Admurmurantis vix sonitum lacus,
Blandique voces ætheris, audiit,
Sed murmur undarum querela,
Et gemitu, superavit auræ
Molles susurros: sub tremula face
Lunæ supinas flebiliter manus
Protendit ad ripas virentes,
Ad silüas, propriumque regnum:
Qualis, latebris vimineæ domus
Inclusa fraudes moret agrestium,
Tranquilla libertatis arva
Suspiciens tacite, palumbes,
Captiva, noctis territa somniis,
Quietis horas excubiis dedit,
Mærore contemplans inani
Dedecus opprobriumque terræ ;
Gens insolentis plena licentiæ,
Non auspicatis viribus, imperî
Sceptrumque et assuetos honores
Legitimæ Dominæ negarat:
Donec juventæ fleret inutiles
Annos remoti carceris incola,
Et tristis optaret beatæ
Sacra domi solitosque ritus ;
Optaret horas lætitiæ breves
Feracis inter dulcia Galliæ
Vineta, dilectas ad oras
Longum animo repetente cursum ;
Felix! sub umbra pampinea modo Vitam innocentem duceret immemor Splendoris, et curæ soluta
Præteritos revocaret annos;
Qua forte sertis comta rubentibus,
Inter choreas prima sodalium,
Permitteret ventis timores,
Implacidos animi tyrannos.
Vernantis ævi in limine floreo
Risere primum gaudia: sed brevi
Sincera præsagam tulerunt
Sortis amaritiem futuræ :
Ergo his Voluptas rara silentibus
Lusus amœnos instituit locis,
Dum nigra singultu frequenti
Atria personuere luctus;
Ille' et, latronum victima, defuit,
Qui rite lento carmine fervidos,
Ut ante, leniret dolores
Italicæ fidibus camœnæ.
Ecquis putaret nubila luridi
Velasse cæli tam nitidum diem,
Floremve tam pulchrum juventæ
Flebile præripuisse letum?
Hymen corollam texerat uvidam
Non imbre verno sed lacrymis, rosæ
Myrtoque conjungens odoræ
Funeribus sociam cupressum.
Effræna noctis numina turbidæ,
Sedere venti; triste silentium
Umbræque sopitas in undas,
Incubuere, viæ pericla
Primum æstuosæ cum mulier retro
Tentavit, udis luminibus tuens
Clivos recedentes, et arcta
Nave procul repetenda regna :
Ostendit undantem Oceanum jubar
Redux diei; littora Galliæ
Linquenda moverunt amoris
Soliciti resides querelas.
Demens amorem gentis inhospita
Speravit, iræ prodita civium;
Sed dura quærenti negarunt
Saxa Caledoniæ salutem:
At non secundos reddidit exitus
Fortuna belli; militis impetu
Non profuit tanti coronam
Et solium reparare avitum :
Ergo vetusti te laris exulem,
MARIA, cui sors debita mitior,
Nutus Tyrannorum fugavit
Terrificus patriis ab oris ;
nempe, fraudes nectere fraudibus
Edocta, fallens insidiis Soror,
Utcunque regali decora
Nomine, virgineoque fastu, Perjura fœdus rupit et hospitî Sacrique amoris, scilicet invidens, Ritu puellarum, juventæ
Fœmineos teneræ triumphos. O nata suavi voce adamantina Mollire regum pectora, non levis Querela suspirans amorem,
Non lacrymæ tetigere mentem Crudelem ELISE? non niveæ manus Nudumque collum, et labra trementia, Non verba moverunt suprema Sanguinei sceleris ministrum?
Cur non potestas regia profuit?
Illa, illa sæva destituit vice
Te fata lugentem, gravesque
Principum amicitias perosam.
Quo viveres? cum sacrilegæ manus
Signa illa, quamvis parva, superbiæ
Regalis antiquamque sedem
Sustulerant facili ruina;
Quin ante tempus canitiem dolor
Inter capillos sparserat aureos,
Rosasque marcentes genarum
Perdiderat taciturnus angor.
Vos, quæ tenetis compede amabili,
Vultus decori blanditiæ, semel
Formosa mirantem labella
Et rutili radios ocelli,
O quam doloso lumine victimam,
Jucunda amantem vincula, ducitis
In fraudis ambages, triumphum
Perfacilem furiis daturæ ;
Necnon amicos inter et æmulas
Formæ sorores, indomiti quibus
Per corda debacchantur ignes,
Spargitis invidiæ venenum.
Regum sed iræ non revolubiles
Durant per annos; invalidæ silent
Lites, et æternis quiescunt
Compositæ tenebris sepulcri:
At non peribunt sic memores doli
Prisci querelæ, dum pia floreis
Sertis honoratam MARIE
Progenies decorabit urnam.
C. FURSDQN,
COL. DOWNING. ALUMN.
ΕΠΑΙΖΕΝ ΑΜΑ ΣΠΟΥΔΑΖΩΝ.
Τί ῥέζεις, κακ' Ερως ; τί δὲ θνητῶν στήθεα βάλλεις
ἄθλια ; φεῦ, τόξον καὶ βέλε' αἰνὰ μεθές.
παίζειν σοί γε δοκεῖς; σοὶ μὲν τόδε παίγνιόν ἐστι·
σπουδάζων παίζειν ταῦτα δ' ἔμοιγε δοκεῖς.
E. BAINES,
COL. CHRIST. ALUMN.
Quid longo juvat et gravi labore
Doctrinam petiisse, gratius cum
Ludi dent iter eruditionis ?
Nam quæ pars ita dura literarum
Quam non vel tabula et vagæ figuræ,'
Aut pictæ valeant docere chartæ,
Aut lusus aliquid genus jocosi?
Sic ludus simul et simul cupido
Doctrinæ puerum allicit trahitque.
Non ille aut studia aut timet librorum
Usus. Sponte jocum laboriosum
Laboremque petit jocosiorem.
Ludens disce. Adeo Scientiarum
Cunctarum, mihi crede, eris magister.
E. BAINES,
COL. CHRIST. ALUMN.
SHAKSPEARE.
OTHELLO. Act I. Scene 3.
Oth. And, till she come, as truly as to heaven
I do confess the vices of my blood,
So justly to your grave ears I'll present
How I did thrive in this fair lady's love,
And she in mine.
Duke. Say it, Othello.
Oth. Her father lov'd me; oft invited me;
Still question'd me the story of my life,
From year to year; the battles, sieges, fortunes,
That I have pass'd.
I ran it through, even from my boyish days,
To the very moment that he bade me tell it.
Wherein I spoke of most disastrous chances,
Quibus doceri solet Geographia.
|