AD CLERUM PROVINCIÆ CANTUARIENSIS, IN EDE PAULINA HABITA, XXo. DIE FEBR. MDCCCXXXV. AB HUGONE JACOBO ROSE, S.T.B. ARCHIEPISCOPO CANTUARIENSI A SACRIS DOMESTICIS. JUSSU REVERENDISSIMI. LONDINI: VENEUNT APUD J. G. & F. RIVINGTON, IN COMETERIO PAULINO, ET VICO DICTO WATERLOO PLACE. CONCIO. In capite quarto secundæ D. PAULI AD CORINTHIOS Epistolæ, ad comma octavum ita legitur: Ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ ̓ οὐ στενοχωρούμενοι απορούμενοι, ἀλλ ̓ οὐκ ἐξαπορούμενοι. In omnibus tribulationem patimur, sed non angustiamur; aporiamur, sed non destituimur. GRATA nobis omnibus, Viri Spectatissimi, vehementer est memoria temporis quo, jugo Romani Pontificis excusso, libera tandem suique juris Ecclesia nostra facta est. Gratissima sane obversatur animis recordatio virorum, quorum consilio, virtute, sanguine, tantum nobis beneficium est comparatum. Fortia plane fortium virorum facta contemplans, et secum ipse considerans, erigitur quodammodo atque accenditur animus, cum ita demum intelligat, quid consilium, quid pietas, quid constantia, Divini numinis ope, in veritate tuenda efficere possint. Quid in nostra Ecclesia effecerint, quot quantaque beneficia exinde in patres B nostros profluxerint, in posteros usque, ut speramus, duratura, haud ea sum audacia præditus ut memorare aggrediar. Vos quidem probe intelligitis, neminem unquam tam divino atque incredibili genere dicendi fuisse, qui Ecclesiæ nostræ multitudinem magnitudinemque beneficiorum quæ in hanc civitatem contulit, non modo augere aut ornare oratione, sed enumerare aut consequi possit. Quod si aliter esset, haud omnia in ejusmodi enumeratione læta statim atque jucunda forent. Fortunas quibus Ecclesia tot bonorum parens atque auctor sæpius usa est nobiscum reputantibus, acerba sane recordatio haud mediocrem curam atque molestiam injiceret. Ecclesiam jam inde a primis initiis in gravissimis periculis semper versatam esse videmus. Videmus statim a libertate vindicata, iis esse fluctibus jactatam, ut summis optumisque viris, quod fauste feliciterque inchoassent, ad felicem exitum perducere, Ecclesiamque ab omni parte perficere atque absolvere non licuerit, at contra omnes eorum spes antea in ipso cursu obruerentur, quam portum conspicere potuerint. Ille quidem annus, quo post sævum Patrem filia sævior regno potita est, cladem Ecclesiæ miserabilem atque nefandam intulit. Quod summo labore, sapientia, periculis effecerant Patres nostri, id omne, Pontificiorum insidiæ perverterunt. Ecclesia, inter piorum omnium lacrymas gemitusque, tyrannos atque fræna recepit; civiumque optumorum cædes miserrima insecuta est. Clarissimis quidem Præsulibus, postquam in omni genere deformatam eam Ecclesiam vidissent, in qua ornanda ipsi tantum laboris posuerant, ignis subeunda fuit crudelitas. Verum enimvero frustra semper κατέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ συνήχθησαν οἱ ἄρχοντες κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ Toũ Xpiσtov avtov. Mortua regina, brevissimo temporis spatio, Ecclesia ad pristinam suam dignitatem revocata est, iisque præsidiis munita, quæ summam spem securitatis atque pacis attulere. Externa quidem omnia tranquilla erant. Nec tamen idcirco fortuna magis læta aut prospera usa est Ecclesia. Domestica bella manebant; intus erant insidiæ; intus inclusa pericula; intus hostis. Quos in exilium egerat Pontificiorum violentia, ii animo a Catholicæ Ecclesiæ disciplina prorsus alieno reversi sunt. Pessima sane exempla foris edita viderant ; ubi postea quam Pontifici nuncius remitteretur, aut perdita aut spreta est vetus disciplina; aut perditum aut spretum tum jus, tum nomen Episcoporum; et nimia licentia in magna mala evasit. Quod foris viderant, id domi quoque videre concupiverunt; omnem auctoritatem oderunt; iidem Episcoporum, iidem Regum, potestatem detrectaverunt. Qua peste gliscente, tandem perfectum est, ut civitatis facies in pejus immutaretur. Regium nomen deletum est; rex ipse crudeliter interfectus; omnia ruina et strage |